GÜNE BAKAN GÖZLER

Bir tur bindiğim bisikletin bile beni yargılar,

Gözlerimi kapasam, yolsuz, duraksız, kuralsız olsam,

Sonra sana anlatsam kırılgan dallarımı,

Korkularımı, bir çocuktan fazla arzularımı,

Kayboluşlarımı, sanrılarımı,

Sırlarımı ki aklın hayalin yetmez,

Sen hayatın ritminde salın, ben sana, senin olana ulaşmak için koşayım.

Aklım almıyor; aynı sabaha uyandık oysa, aynı yatağı paylaşmıştık…

Ben güneşe âşık bir güne bakan, sen kanadını çırptıkça yükselip güneşi kucaklayan…

Belki yanıldım; sana yetişmek için eksik kalmıştı kadınlığım, suç benim.

Ama sen güneşine vardığında, erkekliğinle tamamlanan bir İkarus olacaksın…

Yeryüzünde de olsam, toprağa gömülü köklerimle bir pranga mahkûmu da olsam,

İnsan olmaya ramak kala tekrar başa dönen bir dönme dolap da olsam…

Ben yaşarım bu hayatı; üstelik yitirmeden, eksiltmeden, sönmeden, sözünden dönmeden…

Bir güne bakandım sen kanatlarını açıp güneşine varırken; sen kendine yenildin, ben…

Ben… şimdi görsen, ne çok sevildim.

Meğer güneş de beni çok severmiş…

Şafak ERNAKKA